فیلم «ارتباط فرانسوی» به داشتن یکی از فوق‌العاده‌ترین سکانس‌های تعقیب و گریز ماشینی در تاریخ سینما مشهور است، اما کارگردان این فیلم «ویلیام فریدکین» از روش‌های بسیار غیرمتعارف و حتی کاملا خطرناک برای ثبت آن استفاده کرد.
به گزارش آرونو ، «ویلیام فریدکین» فیلمساز آمریکایی که حدود دو هفته پیش در سن ۸۷ سالگی درگذشت را بیشتر برای فیلم ژانر وحشت «جن‌گیر» می‌شناسند اما به گفته اکثر منتقدان تریلر پلیسی او با عنوان «ارتباط فرانسوی» با بازی «جین هکمن» و «روی شیدر» در سال ۱۹۷۱ را می‌توان برترین اثر این سینماگر دانست.
اما به یادماندنی‌ترین سکانس فیلم «ارتباط فرانسوی» مربوط به تعقیب و گریز ماشینی مرگبار است که «فریدکین» بیشتر آن را در یک برداشت و در ترافیک واقعی و در خیابان های مسدود نشده در نیویورک فیلمبرداری کرد.
«فریدکین» هفته‌ها را صرف هدایت «بیل هیکمن» راننده فیلم «اتصال فرانسوی» کرد و پس از آن بود که «جین یکمن» پشت فرمان ماشین پونتیاک لِمان نشست و «فریدکین» دوربین را پشت شانه‌اش کار گذاشت.
راننده عصبانی پایش را روی پدال گاز کوبید، چراغ‌های قرمز را رد کرد و بیش از ۲۵ بلوک را تا ۹۰ مایل در ساعت رانندگی کرد. «فریدکین» نیز ماننده شخصیت پلیسِ بی‌پروای داستان «پاپی دویل» (با بازی جین هکمن) برای رسیدن به آنچه می‌خواست بسیار مصر بود و درنهایت یک سکانس شبهه-واقعی و مستندگونه مقابل دوربین برد که تا امروز از آن در تعقیب و گریزهای سینمایی یاد می‌شود.
در سکانس تعقیب و گریز «فریدکین» با دادن رشوه ۴۰ هزار دلاری به یک مقام رسمی توانست صحنه هایی را در ترن هوایی فیلمبرداری کند. «فریدکین» برای فیلمبرداری این صحنه از عوامل فیلم و پلیس‌های خارج از وظیفه کمک گرفت تا اوضاع را مهار کند، با این حال، هیچ کنترل رسمی ترافیکی وجود نداشت و حداقل یک تصادف خارج از فیلمنامه با یک وسیله نقلیه دیگر بدلکاری رخ داد که این صحنه نیز وارد فیلم شد.
«فریدکین» موضوع «ارتباط فرانسوی» را «مرز باریک بین پلیس و جنایتکار» معرفی کرد اما داستان‌های پشت پرده مانند این نیز نشان می‌دهند که گاهی اوقات چه مرز باریکی نیز بین هنرمند و جنایتکار وجود دارد ، مثل زمان‌هایی که ریسک‌های خلاقانه می‌تواند جان عوامل را در صحنه و لوکیشن فیلم به خطر بیاندازد.
«فریدکین» خوش شانس بود زیرا هیچ کس آسیب جدی ندید، اما پس از داستان غم‌انگیزی که در صحنه فیلم سینمایی «زنگار» روی داد، به نظر میرسد او یا هر فیلمسازی، دیگر نمی‌تواند از تبعات برخی از کارهایی که در دهه ۱۹۷۰ در صحنه فیلمبرداری فیلمش انجام می‌شد، قسر در برود. او در سال ۲۰۲۱، و در پنجاهمین سالگرد ساخت فیلم «ارتباط فرانسوی» گفت: «هر قدر هم که فیلم موفق می‌شد، الان این کار را انجام نمی‌دادم و جان افراد را به خطر نمی‌انداختم».
«ارتباط فرانسوی» همچنان یک فیلم کلاسیک سینما باقی می‌ماند و تماشای تعقیب و گریز با آگاهی از نحوه فیلمبرداری آن باعث افزایش هیجان آن می‌شود، اما آیا اگر تحت شرایط کم خطرتری فیلمبرداری می شد، به این خوبی در نمی‌آمد؟ آیا خطر واقعی به نوعی به قدرت درونی فیلم کمک می‌کند یا می‌توان با جادوی سینما، آن را به همان اندازه واقعی جلوه داد؟ اینها بخشی از پرسش‌هایی هستند که سینما در قرن بیست و یکم با آن‌ها مواجه است.
انتهای پیام
