به گزارش خبرگزاری مجله آرونو، بر اساس ماده ۳۴ قانون مذکور، در صورتی که بیمه‌شده برای دو یا چند کارفرما کار کند، هر یک از کارفرمایان مکلف هستند به نسبت مزد یا حقوقی که می‌پردازند حق بیمه سهم بیمه شده را از مزد یا حقوق او کسر و به انضمام سهم خود به سازمان پرداخت کنند، بنابراین مبنای قانونی پرداخت حق بیمه، این قانون است.
به طور مثال، یک فرد در کارگاهی کار می‌کند که میانگین دستمزد دو سال آخر او با ۳۰ سال سابقه کار، معادل ۲۰ میلیون تومان است، مستمری استحقاقی او نیز ۲۰ میلیون تومان خواهد بود، حال اگر فرد دیگری میانگین دستمزد دو سال آخر او با ۳۰ سال سابقه کار، ۲۰ میلیون تومان باشد و علاوه بر کارگاه اول در کارگاه دومی هم به مدت دو سال اشتغال با میانگین دستمزد ۱۰ میلیون تومان، به سازمان تأمین اجتماعی بیمه‌پردازی داشته باشد، در نحوه محاسبه مستمری فرد، مستمری استحقاقی کارگاه اول (مبلغ ۲۰ میلیون تومان کارگاه اول) و مستمری استحقاقی کارگاه دوم که در آن دو سال اشتغال با میانگین دستمزد ۱۰ میلیون تومان داشته (مبلغ ۶۶۶ هزار و ۶۶۷ تومان) جمع و اینگونه مستمری استحقاقی فرد ۲۰ میلیون و ۶۶۶ هزار و ۶۶۷ تومان تعیین می‌شود.
با توجه به اینکه در کارگاه دوم تنها فرد دو سال کار کرده، سازمان تأمین اجتماعی میانگین ۱۰ میلیون تومان پرداختی حق بیمه فرد را تقسیم بر ۳۰ و در مدت اشتغال فرد در کارگاه دوم ضرب می‌کند، عددی که محاسبه می‌شود با مستمری استحقاقی کارگاه اول (معادل ۲۰ ملیون تومان بوده) جمع و به عنوان مستمری کلی پرداخت می‌کنیم.
به عبارتی تأثیر و بیمه‌پردازی هر کارگاه را با توجه به مدت پرداخت حق بیمه لحاظ و بر اساس ماده ۷۷ قانون تأمین اجتماعی در تعیین میزان مستمری فرد لحاظ می‌شود.
