به گزارش خبرگزاری مجله آرونو، سفر به فضا؛ رویایی که بشر دوپا از قدیم‌الایام به دنبال تحقق آن بود و برای رسیدن به آن از خیال تا واقعیت به هرکاری دست زد؛ روزی انسان تنها از لابه‌لای صفحات هزارتوی اساطیر به آسمان چشم می‌دوخت، از برادران رایت گرفته که ایده ساخت اولین هواپیما را در ذهن خود پرورش دادند، تا یوری گاگارین که رؤیای دیرینه بشر را به واقعیت گره زد و پا به فضا نهاد.
قرن‌ها گذشت و رؤیاها همچنان زنده ماند. لئوناردو داوینچی طرح ماشین پرنده کشید، ژول ورن در سال ۱۸۶۵ با «از زمین تا ماه» ما را سوار گلوله توپ کرد و به سمت ماه شلیک کرد اما از جایی به بعد رؤیا دیگر فقط در کاغذ و قلم نبود؛ بوی باروت و روغن داغ به خودش گرفت. برادران رایت در دسامبر ۱۹۰۳ در کیتی هاک کارولینای شمالی، با یک دوچرخه‌سوارِ بال‌دارِ دست‌ساز، فقط ۱۲ ثانیه پرواز کردند؛ ۱۲ ثانیه‌ای که تمام تاریخ بشر را دوپاره کرد: پیش و پس از آسمان.
و امروز با نگاهی به تاریخ پرپیچ و خم این رؤیا، ردپای خستگی‌ناپذیر نوابغ و جسورانی را می‌بینیم که مرزهای ناممکن را درنوردیدند و در میان این رؤیاها، امروز این امر در دستان ما قرار دارد؛ اینجا و اکنون، ما در آستانه عصری جدید ایستاده‌ایم؛ شاید ۶۰ سال پیش هیچ‌کس تصور نمی‌کرد روزی کشوری در خاورمیانه، زیر سایه تحریم و تهدید، پنجره‌ای را به روی آسمان باز کند اما امروز، وقتی حسن سالاریه در جام رسانه‌ای امید ایستاده و با آرامش از دستاوردهایی همچون ورود بخش خصوصی به صنعت فضایی، آغاز پروژه راهبردی ایران در زمینه منظومه‌های ماهواره‌ای، اکتشافات فضایی و زیست فضا، پرتاب ماهواره ثریا، تثبیت عملکرد ماهواره‌بر سیمرغ، رونمایی از ماهواره‌های ظفر ۲، ناهید ۲ و بلوک انتقال مداری سامان ۱، دومین پرتاب متوالی قائم ۱۰۰ و چمران ۱، نخستین پرتاب ماهواره به‌طور کامل ساخته شده توسط بخش خصوصی، پرتاب بلوک انتقال مداری سامان ۱، رونمایی از ماهواره ناوک، پارس ۱ و پارس ۲، پرتاب موفقیت‌آمیز ناهید ۲ و استقرار نخستین ماهواره مخابراتی در مدار حرف می‌زند، انگار روایت یک حماسه خاموش را می‌گوید؛ حماسه‌ای که قهرمانانش با لحیم و سوخت مایع و ایمانِ سمجِ «ما می‌توانیم» را روایت می‌کنند. این گزارش، داستان همین خیز بلندِ ملتِ ستاره‌دوست است؛ از کویر تا مدار، از امید تا ثریا، از رؤیا تا واقعیتی که همین امشب، باز هم آسمان را روشن خواهد کرد.
بر این اساس حسن سالاریه درباره پیشینه صنعت فضایی در عرصه جهانی اظهار کرد: صنعت فضایی محصول دوران جنگ سرد و بر اساس رقابت‌های بین بلوک شرق و غرب رقم خورد؛ پروژه‌هایی که نگاه آن ابتدا رقابت‌های نظامی بین این ۲ بلوک برای تسخیر فضا بود و پرتاب‌های مختلف مداری، پروژه آپولو و پرتاب آن به فضا بود.
وی با بیان اینکه به تدریج، این نگاه از صرف اقتداری به ترکیب سیاسی، اقتصادی و اقتداری تغییر کرد، افزود: با ظهور قدرت فضایی چین و همه‌گیر شدن این صنعت روز به روز تعداد ماهواره‌ها در مدار افزایش پیدا کرد و ایستگاه‌های فضایی شناخته و ماهواره‌های مخابراتی، ناوبری، خدمات موقعیت‌یابی و ماهواره‌های سنجشی ظهور پیدا کرد.
رئیس سازمان فضایی ایران بیان کرد: با تغییر این نگاه که فضا فرصتی برای توسعه اقتصادی کشورها است، این عرصه تبدیل به صنعت راهبردی در بخش‌های مختلف شد؛ شروع صنعت فضایی ایران پس از دفاع مقدس و رشد صنعت موشکی و قطعات الکترونیکی و آغاز این عرصه با رشد پرتابگرها شروع شد.
سالاریه عنوان کرد: با آغاز دهه ۸۰ سازمان فضایی برای اینکه مدیریت را در این عرصه عهده‌دار شود تأسیس و پرژوه‌های مختلفی تعریف شد تا نقطه عطف پیشرفت فضایی ما در سال ۸۷ پرتاب ماهواره امید توسط پرتابگر سفیر بود.
وی گفت: در همان ایام پروژه‌های مختلفی در دانشگاه‌ها در این حوزه تعریف شد که محصول آن ماهواره‌های متعدد بود؛ ماهواره‌های اولیه به لحاظ تصویربرداری دقت کمتر داشته و به مرور با دقت و کیفیت بیشتر و بهتر ساخته شد.
رئیس سازمان فضایی ایران خبر داد: الان ماهواره‌ها با دقت تصویربرداری زیر ۵ متر در حال طرح و ساخت داریم و به‌زودی پرتاب ۳ ماهواره هم‌زمان یعنی ماهواره‌های ظفر ۲، پایا و کوثر را خواهیم داشت که بیانگر رشد صنعت فضایی در سال‌های قبل است.
وی مطرح کرد: پتانسیل‌های این حوزه بسیار قوی است و توسعه زیرساخت‌ها، پایگاه پرتاب، حوزه پرتابگرهای ایرانی (سیمرغ، قائم ۱۰۰ و…) از جمله دستاوردهای این مدت است.
سالاریه ادامه داد: رونمایی از نمونه دوم ماهواره کوثر توسط بخش خصوصی، پرتاب‌های زیرمداری حضور ایران در جمع کشورهایی که با برنامه فضایی چین به ماه می‌روند، از دیگر اقدامات است.
رئیس سازمان فضایی ایران خاطرنشان کرد: پیشرفت صنعت فضایی با همت و قدرت در حال ادامه است و امید است جزو کشورهای تراز اول قرار بگیریم؛ در این مسیر باید به لحاظ کیفیت، دقت و ظرفیت رشد بیشتری داشته باشیم تا در جایگاه‌های برتر قرار بگیریم.
به گزارش مجله آرونو، وقتی آخرین شعله پرتابگر در آسمان شب کویر محو می‌شود و سه نقطه نورانیِ ظفر ۲، پایا و کوثر از افق جدا می‌شوند و به مدار می‌پیوندند، شاهد لحظه‌ای هستیم که ایران، با دستانی که روزی زیر آوارهای جنوب کشور بودند، حالا ستاره می‌سازد و به کهکشان می‌فرستد. از ماهواره امید که در سال ۸۷ با دلی پر از تردید به آسمان رفت تا امروز که بخش خصوصی ایرانی خودش ماهواره می‌سازد، پرتاب می‌کند و بلوک انتقال مداریِ سامان را به فضا می‌برد، این مسیر یک اعلامِ بلند است: ما دیگر دنبال کاروان نیستیم؛ خودمان کاروان را رهبری می‌کنیم.
این آسمانِ پرستاره حالا دیگر فقط متعلق به بلوک شرق و غرب قدیم نیست؛ یک پرچم جدید، با رنگ سبز و سفید و سرخ، در مدار زمین برافراشته شده و در آُمان هم دیده شده و خواهد شد؛ سالاریه درست گفت: «ما می‌خواهیم جزو کشورهای تراز اول باشیم». اما حقیقت این است که ما دیگر در حال «خواستن» نیستیم؛ ما در حال «شدن» هستیم. هر پرتاب سیمرغ، هر قائم، هر ناهید و ثریا، یک قدم محکم‌تر روی راهی است که پایانش به روی آسمان است؛ ایرانِ فردا، ایرانِ فضایی خواهد بود؛ کشوری که از کویرِ خاموش، نور می‌سازد و به کهکشان می‌فرستد. این تازه آغاز قصه است؛ قصه‌ی ملتی که تصمیم گرفت دنباله‌رو علم حتی تا ثریا باشد.
