روشنک کریمی، یکی از فعالان تئاتر کودک و نوجوان ابراز تاسف می‌کند که در آموزش و پرورش ما جای تئاتر خالی است و حالا در فضای اجتماعی کشورمان نتایج زیان‌بار این بی‌توجهی را شاهد هستیم.
این فعال تئاتر از حدود ۱۵ سال پیش تدریس تئاتر در مدارس دو مقطع راهنمایی و دبیرستان را آغاز کرده و می‌گوید با اینکه در این مدت اتفاقات خوبی رخ داده ولی تدریس تئاتر در مدارس همچنان به ندرت اتفاق می‌افتد و اغلب موارد هم این تدریس به صورت غیر اصولی است.
او در گفتگو با آرونو از تجربیات خود در زمینه آموزش تئاتر در مدارس می‌گوید و تاکید دارد که آموزش تئاتر فقط برای تربیت هنرمند نیست بلکه تئاتر، ابزاری است برای زندگی بهتر.
کریمی یادآوری می‌کند: حدود ۱۵، ۱۶ سال پیش برای تدریس تئاتر به یکی از مدارس راهنمایی دعوت شدم. قرار بود آن مدرسه در مسابقات فرهنگی هنری که شامل تئاتر، موسیقی، ورزش و … می‌شد، شرکت کند. کم کم با بچه‌ها شروع به کار کردم و اتفاقا در مسابقات که بهمن ماه برگزار می‌شد، رتبه اول را گرفتیم. این موضوع باعث شد مسئولان آن مسابقه، دلگرم شوند و خواستار ادامه کلاس‌ها شدند.
این بازیگر تئاتر اضافه می‌کند: در آن زمان معمولا تدریس رشته‌هایی مانند تئاتر به مربیان پرورشی سپرده می‌شد و آنان هم اغلب بر موضوعاتی فرمایشی و سفارشی کار می‌کردند که برای بچه‌ها جذابیتی نداشتند. گاهی هم که دانشجویان تئاتر برای تدریس دعوت به کار می‌شدند، عموما بر نمایشنامه‌هایی سنگین کار می‌کردند که اصلا مناسب گروه سنی نوجوان نبود.
کریمی درباره شیوه کار خودش توضیح می‌دهد: من با متن جلو نمی‌رفتم بلکه در جلسات اول با بچه‌ها فقط گپ و گفت می‌زدیم تا اول رابطه دوستانه‌ای بین‌مان شکل بگیرد. بعد درباره مسائل و دغدغه‌های بچه‌ها صحبت می کردیم و بتدریج شاکله‌ای برای کار پیدا می‌شد و به هر یک از بچه‌ها متناسب با توانمندی‌شان، مسئولیتی می‌سپردم و تاکید می‌کردم که مسئولیت همه دارای اهمیت است و کار هیچ کس در این گروه، مهم‌تر از دیگری نیست.
این مدرس تئاتر تاکید می‌کند: در همان آغاز کار جلسه‌ای هم با خانواده‌ها می‌گذاشتم و به آنان تاکید می‌کردم که قرار نیست فرزندشان با گذراندن کلاس تئاتر، ستاره بشود. بلکه مهم‌ترین هدف ما از برگزاری این کلاس، بالا بردن عزت نفس و اعتماد به نفس بچه‌هاست. اینکه مهارت‌های زندگی مانند مهارت نه گفتن، پرسشگری، کار گروهی، خودباوری و … پیدا کنند، خجالت خود را کنار بگذارند و بتوانند توانایی‌های خود را بروز دهند. بنابراین تئاتر به آنان کمک می کند تا بهترین خود باشند، فارغ از اینکه در چه رشته‌ای تحصیل کنند.
کریمی با ابراز تاسف از جای خالی تئاتر در مدارس اضافه می‌کند: بیشتر مدارس واقعا دغدغه تئاتر را ندارند. بسیاری از آنها به دنبال کامل کردن پکیج خود هستند یا علاقه‌مندند در مسابقات رتبه بیاورند و این چنین است که تدریس تئاتر در مدارس ما به ندرت اتفاق می‌افتد و آنچه هم که رخ می‌دهد، اصولی نیست.
او سپس از اولین تجربه خود در تدریس تئاتر در مدرسه چنین می‌گوید: وقتی آن زمان رتبه آوردیم، ان مدرسه تازه ترغیب شد که در کنار کلاسی که با حضور بچه‌های با تجربه‌تر برای آمادگی در مسابقات برگزار می‌شد، کلاس دیگری هم برای بچه‌های دیگر برپا کنیم. خوشبختانه آن زمان مربی پرورشی آن مدرسه بسیار روشنفکر بود و با اینکه متخصص نبود ولی درک بالایی داشت و ما توانستیم به شیوه کارگاهی با بچه‌ها کار کنیم.
او خاطرانشان می‌کند: در سال‌های اخیر با رشد تکنولوژی‌های نوین آموزشی، نگاه نسل جدید به هنردرمانی بازتر شده و بسیاری از معلمان متوجه شده‌اند که برای تدریس بهتر، خوب است دوره نمایش خلاق ببینند. بنابراین با اینکه تلنگرهای خوبی زده شده، ولی آموزش و پرورش هنوز هم قدر ابراز خوبی مانند تئاتر را نمی‌داند که چقدر می‌تواند فضای گفتگو را فراهم کند . بویژه شیوه‌هایی مانند تئاتر شورایی با تکنیک‌های متنوع خود باعث شکل‌گیری گفتگو و گفت و شنود می‌شود. آموزش و پرورش از این ماجرا غافل است که تئاتر چقدر می‌تواند بر همه جوانب زندگی ودر بهبود زندگی اجتماعی اثرگذار باشد.
انتهای پیام
