شهید سید حسن نصرالله، فرمانده دژ استوار مقاومت، در وصف این یاران آخرالزمانی سیدالشهدا (ع) گفته است: «به خدا قسم ای اباعبدالله، اگر می‌دانستم کشته می‌شوم، سپس زنده می‌شوم، و بارها این‌گونه کشته و زنده می‌شوم، باز هم دست از تو برنمی‌داشتم.» این جمله، نه فقط سوگند یک مرد، که آئینه‌ای است از باور نسل‌هایی که سلاح بر دوش گرفته‌اند تا اجازه ندهند شمر و یزید زمان، پرچم آزادگی را بر زمین زنند.
در غزه، میان آتش و خون، شهید یحیی سنوار، رهبر مقاومت فلسطین، با صدایی که از میان آوار برخاسته بود، فریاد زد: «ما در دو راهی نیستیم؛ یا باید در همان مسیری که آغاز کرده‌ایم پیش برویم یا بگذار کربلای جدیدی برپا شود!» این کلمات، پژواک همان ناله‌ای است که از خیمه‌های سوخته کربلا به آسمان رفت.
در ایران، مادرانی که فرزندانشان را به دفاع از حرم فرستادند و در یمن، کودکانی که با دستان خالی در برابر طوفان بمب‌ها ایستاده‌اند و در لبنان، نوجوانانی که به جای ترس، بر پیشانی‌شان وعده نصرت الهی نقش بسته، همگی فرزندان همان مدرسه‌ای هستند که حسین (ع) بنا نهاد؛ مدرسه‌ای که آموزشش، «ایستادگی تا آخر» است.
رهبر انقلاب اسلامی، بارها بر این حقیقت انگشت گذاشته‌اند که تقابل امروز، همان تقابل همیشگی جبهه حق و باطل است؛ همان مسیری که از عاشورا آغاز شد و تا امروز امتداد یافته است. ایشان فرمودند: «امام حسین، به ما یاد داد که باید در میدان ماند، باید ایستاد؛ ولو آنکه همه دنیا مقابل تو بایستند. این همان راهی است که امروز ملت‌های مقاوم منطقه در آن گام برمی‌دارند.»
امروز، درخت مقاومت با خون شهیدانی چون عماد مغنیه، یحیی سنوار، سیدحسن نصرالله، حاج قاسم سلیمانی، سپهبد سلامی، سردار حاجی زاده، سرلشکر باقری و هزاران نام‌آشنای بی‌نشان سیراب شده است. هر قطره از این خون‌ها، نه نشانه‌ای از شکست، که سندی بر پیروزی حتمی جبهه حق است.
اگرچه قاسم‌های این عصر، یکی پس از دیگری پر پر می‌شوند، اگرچه فرماندهان مقاومت، پیکرشان در خون می‌غلتد و آسمان منطقه، پیاپی شاهد تشییع ستارگان است، اما پرچم سرخ همچنان بالاست. چون راه، راه حق است؛ و وعده الهی تخلف‌ناپذیر: «وَلَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ…»
و چنین است که حتی اگر کربلا دوباره تکرار شود، نتیجه‌اش این بار نه غربت، که وعده فتح است؛ چرا که این بار، حسین تنها نیست…
