پوریا عادلی در گفت‌وگو با خبرنگار مجله آرونو با اشاره به اینکه مولتیپل میلوما نوعی سرطان مغز استخوان و از کشنده‌ترین انواع سرطان‌ها است، اظهار کرد: مولتیپل میلوما به عنوان میلوما نیز شناخته می‌شود، این بیماری اغلب نواحی مختلفی از بدن مانند ستون فقرات، جمجمه، لگن و دنده‌ها را درگیر می‌کند، میلوما موجب ایجاد توده یا تومور نمی‌شود، در عوض به استخوان‌ها آسیب می‌رساند و بر تولید سلول‌های خونی سالم تأثیر می‌گذارد.
وی با بیان اینکه علل دقیق ایجاد مولتیپل میلوما هنوز شناسایی نشده است، افزود: مولتیپل میلوما به دلیل جهش‌های ژنتیکی خاصی ایجاد می‌شود و این جهش‌ها از فردی به فرد دیگر متفاوت است، جهش‌هایی که باعث ایجاد میلوما می‌شود، احتمال دارد با افزایش سن افراد خود به خود ایجاد شود.
عضو هیئت مدیره انجمن علمی رادیوانکولوژی ایران در خصوص علائم بروز این بیماری تصریح کرد: در مراحل اولیه میلوما ممکن است هیچ علامت واضحی ایجاد نکند و اغلب تنها پس از آزمایش خون یا ادرار مشکوک تشخیص داده می‌شود، علائم مولتیپل میلوما از فردی به فرد دیگر متفاوت است.
وی ادامه داد: میلوما موجب ایجاد طیف گسترده‌ای از مشکلات مانند درد مداوم استخوان در پشت دنده‌ها یا باسن، خشکی پوست، ضعف و تنگی نفس ناشی از کم‌خونی، سطح بالای کلسیم در خون، کاهش وزن، تاری دید و سرگیجه یا سردرد ناشی از غلیظ شدن خون، عفونت‌های مکرر، کبودی و خون‌ریزی غیرمعمول، تخریب و شکستگی استخوان‌ها و مشکلات کلیوی می‌شود.
عادلی گفت: اگر مولتیپل میلوما به کندی رشد کند، علائمی ایجاد نمی‌شود و بیمار تحت نظر پزشک قرار می‌گیرد، برای کنترل بیماری بیماران مبتلا به مالتیپل میلوما که نیازمند درمان هستند، روش‌های مختلفی مانند درمان‌های سیستمیک و رادیوتراپی وجود دارد.
وی خاطرنشان کرد: در نبرد مستمر علیه مولتیپل میلوما (MM)، سرطان خونی که با رشد بی‌رویه سلول‌های پلاسمایی در مغز استخوان مشخص می‌شود، استراتژی‌های درمانی اغلب بر اساس اثربخشی داروهای خاص استوار است.
عضو هیئت مدیره انجمن علمی رادیوانکولوژی ایران تصریح کرد: داروی لنالیدوماید یکی از اصلی‌ترین اجزا در مدیریت این نوع سرطان بوده و به‌طور قابل توجهی نتایج بیماران را بهبود بخشیده است. با این حال، مقاومت به این درمان یک چالش اساسی است که نیاز به رویکردهای درمانی جایگزین را هنگام اولین عود بیماری تعیین می‌کند، پیچیدگی‌های مقاومت به لنالیدوماید به ویژه اینکه آیا این مقاومت وابسته به دز است یا خیر، همچنان موضوعی برای تحقیق علمی و کاوش بالینی است.
