آرونو /خراسان رضوی نتایج تحقیقات نشان داده است که مناطق شهری در سراسر جهان می‌توانند با خطرات آب‌وهوایی سازگار شوند.
شهرها در خط مقدم خطرات فیزیکی فزاینده مرتبط با تغییرات آب‌وهوایی و خانه بیش از نیمی از مردم جهان هستند و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ این رقم به ۶۸ درصد افزایش یابد. مناطق شهری اغلب در مکان‌هایی که خطر آب‌وهوایی خاص دارند، مانند خطوط ساحلی، دشت‌های سیلابی و جزایر قرار گرفته‌اند.
علاوه بر این، زیرساخت‌های شهری مدرن و سیستم‌های عامل آن ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند. خرابی در یک بخش از یک شبکه می‌تواند بر قسمت دیگر تأثیر بگذارد و آسیب را چند برابر کند. برای مثال، جاده‌های آبگرفته می‌توانند به اتصالات حمل‌ونقل عمومی آسیب بزنند. موج طوفان و گرمای شدید می‌تواند منجر به قطع برق شود که سیستم‌های فناوری حیاتی برای خانه‌ها، بیمارستان‌ها و صنایع را از بین می‌برد.
شهرها فقط سه درصد از زمین را اشغال می‌کنند اما بیشترین مصرف جهانی انرژی و انتشار کربن را به خود اختصاص می‌دهند. بسیاری از شهرها نیز به دلیل تراکم جمعیت و زیرساخت‌های به هم پیوسته در برابر تغییرات آب‌وهوایی و بلایای طبیعی آسیب‌پذیرتر هستند.
نتایج مطالعات اخیر نشان می‌دهد که ما تا رسیدن به اهداف جهانی تعیین شده برای مقاوم‌سازی شهرهایمان فاصله داریم. ارزیابی سال ۲۰۲۲ که توسط سازمان ملل منتشر شد، تصویر واضحی از پیشرفت را ترسیم و حسی از خطر شدید را توصیف کرد بنابراین، بهترین راه برای شهرها در ایجاد تغییرات مورد نیاز برای برآوردن اهداف اقلیم جهانی و اهداف توسعه که آینده‌ای پایدار و فراگیر را تضمین می‌کند نیازمندی به تحولات شهری شدید در سطح سیستم است.
تغییر سیستم‌ها در شهرها شامل تبدیل اجزای متعدد یک سیستم شهری خاص برای ایجاد یک تغییر مثبت کل‌نگر در کل سیستم است. دستیابی به تحول شهری در عمل دشوار است. اغلب بین انواع راه‌حل‌های مورد نیاز و نحوه عملکرد شهرها فاصله وجود دارد. منابع محدود و مشکلات هماهنگی بسیاری از سهامداران، در میان بسیاری از موانع دیگر، توانایی ایجاد تغییرات سیستمی معنادار را محدود می‌کند با این حال، شهرهایی در سراسر جهان وجود دارند که با این چالش روبرو هستند و البته برخی از شهرها مانند نمونه‌های ذیل توانسته‌اند با این تغییرات مقابله کنند.
روزاریو، آرژانتین؛ تحول از طریق کشاورزی شهری
از سال ۲۰۰۱، روزاریو، آرژانتین، یک برنامه کشاورزی شهری و حومه شهری را توسعه داده است تا به بخش کلیدی تاب‌آوری شهر در برابر حوادث سیل و گرما تبدیل شود. این شهر در حال تجربه بحران اقتصادی بزرگ ملی بود که با بارندگی و سیل رکورد زد. هزاران نفر در روزاریو با ناامنی غذایی، بیکاری، آوارگی و فقر مواجه بودند. مداخلات اولیه این شهر در اوایل دهه ۲۰۰۰ برای تجهیز مردم به منابع برای رشد محصولات در زمین‌های خالی و کم استفاده و فروش آن در بازارهای محلی در پاسخ به بحران اقتصادی صورت گرفت. پس از سیل‌های بزرگ در سال ۲۰۰۷، شهر، مناطق خطر سیل را شناسایی کرد که می‌توانند به پارک های باغ سبزیجات برای کشاورزی شهری تبدیل شوند. از آن زمان تاکنون، شهر برای تبدیل مقادیر فزاینده زمین به فضاهای سبز کشاورزی تلاش کرده است. این فضاها پراکندگی شهری مضر برای محیط زیست را محدود، شهر را خنک و بارندگی اضافی را جذب می‌کنند. کشاورزی شهری اکنون در برنامه‌های راهبردی ۱۰ ساله منظم شهر نقش مهمی دارد.
گوادالاخارا مکزیک؛ فضای عمومی، کربن‌زدایی و فعالیت
تجربه گوادالاخارا مکزیک، نشان می‌دهد که چگونه تغییر مسیرهای شهری منجر به توسعه سیستم‌های جدید کنشگری و مشارکت سیاسی در شهر شد. مداخله اصلی یک برنامه مهم بسته شدن جاده در آخر هفته که در آن عابران پیاده و دوچرخه‌سواران دعوت می‌شدند تا از جاده‌های اصلی که معمولاً برای اتومبیل‌ها در نظر گرفته شده است استفاده کنند. این طرح در سال ۲۰۰۳ توسط ائتلافی از صاحبان مشاغل با هدف بهبود پاکیزگی و کیفیت زندگی در مرکز شهر راه‌اندازی شد که از برنامه مشابهی در بوگوتا کلمبیا الگوبرداری شده بود. در این طرح، اهمیت تحرک غیر موتوری مطرح شد و مزایای فضاهای عمومی پر جنب‌وجوش و بدون خودرو را نشان داد. با گذشت زمان، موفقیت این برنامه به ظهور برنامه‌های جدید جامعه با تمرکز بر حمایت از پایداری و دوچرخه‌سواری کمک کرد که از آن زمان تأثیر قابل‌توجهی بر سیاست‌های حمل ونقل شهر داشته است. این طرح نشان می‌دهد که چگونه یک مداخله در یک فضای عمومی بزرگ می‌تواند حوزه‌های انتخابی جدیدی ایجاد کند که بر تغییر برای شهری پایدارتر متمرکز هستند.
بانکوک تایلند؛ مسکن امن و فراگیر
شهر بانکوک در تایلند، مانند بسیاری از شهرهای جهانی، با چالش ارائه خدمات و زیرساخت‌ها برای سکونتگاه مواجه است. این مشکل با افزایش خطر سیل تشدید می‌شود که تهدیدی برای نابودی سکونتگاه‌های غیررسمی متوسط در حاشیه شبکه گسترده کانال‌ها و رودخانه‌های بانکوک است و نیاز مبرمی به ایجاد زیرساخت‌های پیشگیری از سیل در شهر بدون اختلال زندگی فقرای شهری وجود دارد. بانکوک از سال ۲۰۰۳، از برنامه‌ای که از جوامع زاغه‌نشین در شهر با مذاکره برای تصدی رسمی و ارائه بودجه و یارانه برای ارتقاء مسکن مطابق با طرح‌های مقاوم‌سازی در برابر سیل در سطح شهر حمایت می‌کند، بهره‌مند شده است. کار این برنامه با تعاونی‌های محلی زاغه‌نشینان برای ایجاد فرآیندهای تحت رهبری جامعه کلیدی است.
کار از طریق شبکه‌های اجتماعی محلی نیز برای توسعه سیستم‌های جدید «زیرساخت‌های اجتماعی» کلیدی است که تاب‌آوری شهر را در برابر سایر بحران‌ها افزایش داده است. در طول همه‌گیری کووید- ۱۹ شبکه‌های ایجاد شده تحت این برنامه برای ترویج طیف وسیعی از ابتکارات و کمک‌های مالی برای حمایت از جوامع آسیب دیده از بحران قرنطینه استفاده شد. این برنامه باعث تغییر سیستماتیک در راهبرد توسعه شهری شهر و روابط بین مقامات و جوامع فقیر شهری شده است.
شهرها در کشورهایی که به‌طور سیستماتیک محروم هستند مرکز توسعه آینده‌اند و باید در اولویت قرار گیرند. کمک به تصمیم‌گیرندگان و جوامع برای درک فرصت‌های بالقوه مرتبط با راه‌حل‌های یکپارچه برای تغییرات آب‌وهوا، گام‌های فوری و عمدی را در جهت سازگاری شهرها با واقعیت آب‌وهوایی پویا تشویق می‌کند.
منابع
sciencedirect.com
weforum.org
mckinsey.com
انتهای پیام
