احمد پدرام در گفت‌وگو با خبرنگار مجله آرونو با اشاره به اختلال وسواس و درمان آن اظهار کرد: اختلال وسواس فکری-عملی یا اختلال وسواسی جبری، یک اختلال روانی است که در آن فرد افکار خاصی را به صورت مکرر تجربه یا نیاز به انجام مکرر اعمال خاصی را احساس می‌کند، تا حدی که این موضوع موجب پریشانی یا اختلال در عملکرد عمومی فرد می‌شود.
وی با بیان اینکه به‌طور کلی فرد درگیر با وسواس، جز برای مدت زمان کوتاهی قادر به کنترل افکار و اعمال وسواسی نیست، افزود: اختلال وسواس به دو صورت فکری و عملی تعریف می‌شود.
روان‌شناس و مشاور خانواده تصریح کرد: در وسواس‌های فکری، افکار، تمایلات یا تصوراتی در دوره‌ای از اختلال به شکل مزاحم، اجباری و ناخواسته تجربه می‌شود و در بیشتر افراد موجب اضطراب یا ناراحتی عمده خواهد شد.
پدرام ادامه داد: در این نوع وسواس، فرد تلاش می‌کند افکار، تمایلات یا تصورات اجباری و ناخواسته را نادیده بگیرد، سرکوب کند یا با پرداختن به افکار یا فعالیت‌های دیگر همچون انجام یک وسواس عملی، آن را خنثی سازد.
وی با بیان اینکه به‌طور کلی، وسواس شامل احساس، اندیشه یا تصویر ذهنی مزاحم، اجبار و رفتاری عودکننده است، گفت: ریشه بیماری وسواس، اضطراب است و بیماری به دو شکل فکری و عملی بروز می‌کند.
روان‌شناس و مشاور خانواده با اشاره به اینکه چنانچه بیمار در برابر انجام عمل وسواسی مقاومت کند، درگیر اضطراب بیشتری خواهد شد، اضافه کرد: گاهی کودکان نیز دچار وسواس می‌شوند و به‌طور معمول نشانه‌های آن شامل رفتارهای پرخاشگرانه، تکرار کلمات یا لجبازی با اطرافیان است.
پدرام افزود: بیشتر افرادی که مبتلا به اختلال وسواس می‌شوند در مراحل اولیه بعضی از علائم این بیماری را به‌طور خفیف تجربه می‌کنند و می‌توان از تشدید علائم در برخی از آن‌ها پیش از آنکه به‌طور کامل دچار بیماری شوند، جلوگیری کرد.
وی تصریح کرد: درمان وسواس فکری شامل سه مرحله روان‌درمانیِ شناختی‌ِ رفتاری، رفتاردرمانی و دارودرمانی و درمان‌های رفتاری اختلال وسواس اجباری نیز شامل رویارویی و جلوگیری از پاسخ است.
روان‌شناس و مشاور خانواده ادامه داد: متخصص به بیمار مبتلا به وسواس کمک می‌کند تا در بازه‌های زمانی طولانی در رویارویی با شرایط استرس‌زایی قرار بگیرد که در آن احساس اجبار برای انجام کاری را می‌کند و از این طریق استرس و اضطراب او را از بین ببرد.
پدرام خاطرنشان کرد: در این شرایط بیمار به اصطلاح با خود درگیر می‌شود و هر چقدر که زمان می‌گذرد، او بیشتر به انجام یک فعالیت احساس نیاز پیدا می‌کند، اما همچنان در مقابل میل وسواسی خود ایستادگی می‌کند تا مرحله‌ای که دیگر هیچ اجباری برای انجام آن فعالیت خاص احساس نکند.
