به گزارش خبرگزاری مجله آرونو و به نقل از پلیس، رابعه جوانبخت با اشاره به اهمیت درک خطر در رفتار ایمن رانندگی اظهار کرد: درک خطر یکی از پایه‌های اصلی پیشگیری از تصادفات است و به توانایی فرد در شناسایی، ارزیابی و واکنش به خطرهای بالقوه محیطی اطلاق می‌شود و این توانایی بسته به شرایط و ویژگی‌های فردی، در افراد مختلف متفاوت است.
وی افزود: درک خطر به معنای پیش‌بینی خطر است، نه ترس از آن و فردی که بتواند خطرهای بالقوه را که هنوز به واقعیت نرسیده‌اند تشخیص دهد، می‌تواند با رفتار مناسب از وقوع حوادث جلوگیری کند.
رئیس اداره تصادفات پلیس راهور تهران بزرگ در تشریح عوامل مؤثر در شکل‌گیری تصادفات گفت: زنجیره انسان، راه، وسیله نقلیه و شرایط محیطی چهار ضلع اصلی حوادث ترافیکی هستند. درک خطر در این میان در دسته خطاهای انسانی قرار می‌گیرد و نقش تعیین‌کننده‌ای دارد.
جوانبخت در پاسخ به این سوال که چرا درک خطر اهمیت دارد، توضیح داد: رانندگانی که خطر را زودتر تشخیص دهند و آن را پیش‌بینی کنند، فرصت بیشتری برای واکنش دارند. آن‌ها محیط پیرامون را رصد کرده و تصمیمات بهتری در شرایط بحرانی می‌گیرند که به حفظ جان خود و دیگران کمک می‌کند.
وی درباره عوامل مؤثر بر درک از خطر گفت: تجربه رانندگی یکی از مهم‌ترین عوامل است. رانندگانی که تجربه و مهارت بیشتری دارند، خطرهای بالقوه را بهتر شناسایی کرده و واکنش مناسب‌تری نشان می‌دهند، همچنین سن و ویژگی‌های فردی نیز تأثیرگذارند؛ به طوری که رانندگان جوان به طور معمول درک خطر کمتری دارند و رفتارهای پرخطر بیشتری از خود نشان می‌دهند و برخی از آن‌ها بدون داشتن گواهینامه یا مهارت کافی پشت فرمان می‌نشینند که منجر به تصادفات شدیدتر می‌شود.
رئیس اداره تصادفات پلیس راهور تهران بزرگ افزود: جنسیت نیز در این زمینه مؤثر است، زنان درک از خطر بالاتری دارند و تحلیل و ارزیابی بهتری از موقعیت‌های خطرناک انجام می‌دهند، در حالی که مردان به دلیل ریسک‌پذیری بیشتر، تمایل بیشتری به مواجهه با خطر دارند.
جوانبخت اظهار کرد: راننده خوب کسی است که خطرها را پیش‌بینی و برای آن‌ها برنامه‌ریزی می‌کند. چنین فردی به جای ترس، تصمیمات محتاطانه‌تری می‌گیرد، اما درک خطر پایین‌تر باعث بروز رفتارهای پرخطر مانند سرعت غیرمجاز، سبقت نابه‌جا و عبور از چراغ قرمز می‌شود که پیامدهای ناگواری به همراه دارد.
وی به راهکارهای افزایش درک خطر اشاره کرد و گفت: شبیه‌سازی موقعیت‌های خطر، آموزش تصویری از تصادفات واقعی، تحلیل رفتارهای پرخطر در کلاس‌های آموزشی و استفاده از آزمون‌های درک خطر از جمله روش‌هایی هستند که می‌توانند به شکل‌گیری رفتار ایمن در ناخودآگاه افراد، به ویژه در سنین پایین، کمک و از وقوع تصادفات پیشگیری کنند.
