کاهش مصرف انرژی به مجموعه‌ای از استراتژی‌ها و روش‌ها اشاره دارد که به‌منظور استفاده مؤثرتر از منابع انرژی و کاهش هدر رفت آن طراحی شده است، این اقدامات به کاهش هزینه‌ها، بهبود پایداری زیست‌محیطی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کنند.
کاهش مصرف انرژی نه‌تنها یک راهکار اقتصادی است، بلکه یک وظیفه اخلاقی و زیست‌محیطی برای حفظ منابع طبیعی و بهبود کیفیت زندگی برای نسل‌های آینده است، با استفاده از روش‌ها و فناوری‌های نوین، می‌توان قدم‌های بزرگی برای کاهش مصرف انرژی برداشت که به نوبه خود به پایداری محیط زیست و اقتصاد کمک خواهد کرد؛ شهر هوشمند یک مفهوم بروز در شهرسازی و مدیریت شهری است که به استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته برای بهبود کارایی، زندگی شهروندان و مدیریت منابع توجه دارد.
مهدی حمیدخانی، رئیس سرای نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات گفت: در دنیای امروز، جایی که تکنولوژی به سرعت در حال تغییر سبک زندگی ماست، مفهوم شهر هوشمند به یکی از پروژه‌های پیش‌رو در بسیاری از کشورها تبدیل شده است، این شهرها با به‌کارگیری فناوری‌های پیشرفته همچون اینترنت اشیا (IoT) و هوش مصنوعی (AI) در مسیری گام برمی‌دارد که می‌تواند مصرف انرژی را به‌طور چشمگیری کاهش داده و زندگی شهری را بهینه‌سازی کند.
وی افزود: شرکت‌های نوآور در همکاری با تیم‌های تحقیقاتی پروژه‌هایی را پیش می‌برند که متمرکز بر روشنایی هوشمند معابر شهری هستند، به گفته این تیم‌ها، با استفاده از لامپ‌های LED و سیستم‌های کنترل هوشمند می‌توان تا ۵۰ درصد از مصرف انرژی در بخش روشنایی کاست؛ این کاهش مصرف در زمانی که بیست درصد از انرژی جهانی به روشنایی اختصاص دارد بسیار حائز اهمیت است، به‌ویژه در مناطقی که هنوز از تکنولوژی‌های قدیمی روشنایی استفاده می‌کنند.
مسئول واحد هوش مصنوعی سرای نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات تصریح می‌کند: سنسورهای هوشمند در سراسر شهر نصب می‌شود که قادر به اندازه‌گیری میزان نور محیط، ترافیک، حضور افراد و حتی نیازهای آبیاری گیاهان است، این داده‌ها به یک مرکز داده مرکزی فرستاده شده و در آنجا تحلیل می‌شوند، هوش مصنوعی بر اساس این داده‌ها قوانین هوشمندی را تدوین می‌کند که به مدیریت بهتر انرژی کمک می‌کند.
حمیدخانی ادامه داد: سرای نوآوری فناوری اطلاعات و ارتباطات در حال پیشبرد پروژه‌هایی است که علاوه‌بر روشنایی شهری، به مدیریت هوشمند آبیاری و کشاورزی نیز می‌پردازد، این مراکز تلاش دارند تا پلی بین نیازهای صنعتی و پژوهش‌های دانشگاهی ایجاد کنند، یکی از مشکلات اساسی، ایجاد اعتماد و ارتباط مستمر بین بخش پژوهش و صنعت است تا از پتانسیل علمی برای رفع نیازهای عملی استفاده شود، تیم‌های تحقیقاتی و پژوهشگران بر این باورند که باید ارتباط نزدیک‌تری بین دانشگاه‌ها و صنایع برقرار شود تا تحقیقات کاربردی به محصولات و خدمات عملی تبدیل شوند.
