روایت نوجوانانی که تاریخ جنگ را تغییر دادند
۲۳ نفر، گروهی از رزمندگان نوجوان ایرانی بودند که در جریان جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۱ به اسارت نیروهای عراقی درآمدند؛ این گروه کم سن و سال که بین ۱۳ تا ۱۷ سال داشتند، بیشتر از تیپ ثارالله کرمان اعزام شده بودند و در اردیبهشت ۱۳۶۱ در مرحله مقدماتی عملیات بیت‌المقدس در مناطق مختلف جبهه اسیر شدند.
صدام پس از آگاهی از این موضوع و دیدن گزارش اسارت قوای ایرانی به‌دلیل شکست در خرمشهر، سعی می‌کند از این ماجرا سوءاستفاده و به نفع خود بهره‌برداری تبلیغاتی کند، بنابراین دستور می‌دهد که آن‌ها را از سایر اسرا جدا کنند و به کاخش آورند.
در دیداری که این نوجوانان با صدام حسین داشتند وی سعی می‌کند تا با اظهار ناراحتی از این موضوع و با بیان اینکه کودکانی بیش نیستند که به‌زور به جنگ فرستاده شدند، با آن‌ها احساس همدردی کند، بنابراین به دختر کوچکش می‌گوید که شاخه گل‌هایی را به آن‌ها دهد و پس از گرفتن عکس یادگاری با آن‌ها می‌گوید که به‌زودی با موافقت کمیته بین‌المللی صلیب سرخ، این ۲۳ نفر را به ایران منتقل می‌کند.
مطبوعات عراق پس از این ماجرا فیلم‌ها و عکس‌هایی از آن‌ها منتشر می‌کنند و در تیتر روزنامه‌های عراق جمله معروف صدام را می‌نویسند: «کل اطفال العالم اطفالنا» «همه بچه‌های دنیا بچه‌های ما هستند»!
این ۲۳ نفر که در موضع انفعالی قرار گرفته بودند، اعتصاب غذا می‌کنند تا به جمع دیگر اسیران بازگردند. آن‌ها در نهایت پس از اتفاقات زیادی به خواسته خود می‌رسند، اما تا ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ در اسارت می‌مانند.
