به گزارش خبرنگار مجله آرونو، روز ساعت زمین یکی از بزرگ‌ترین پویش‌های زیست‌محیطی در جهان است که هر سال در آخرین شنبه ماه مارس برگزار می‌شود؛ این رویداد با هدف آگاهی‌بخشی و تشویق افراد به تغییر رفتارهای زیست‌محیطی طراحی شده است و در این روز، مردم در سراسر جهان چراغ‌ها و وسایل برقی غیرضروری را به مدت یک ساعت خاموش می‌کنند تا به صورت نمادین، اهمیت کاهش مصرف انرژی و توجه به تغییرات اقلیمی را نشان دهند.
روز ساعت زمین برای نخستین‌بار در سال ۲۰۰۷ در شهر سیدنی، استرالیا، توسط صندوق جهانی حیات وحش (WWF) معرفی شد و این حرکت با هدف جلب توجه عمومی به تغییرات اقلیمی و نیاز به کاهش مصرف انرژی آغاز شد، در نخستین سال، بیش از دو میلیون نفر و ۲۱۰۰ شرکت در سیدنی در این رویداد شرکت کردند و موفقیت این حرکت در سیدنی باعث شد تا این ایده در سراسر جهان گسترش یابد و به حرکتی جهانی تبدیل شود، اکنون نیز بیش از ۱۹۰ کشور و میلیون‌ها نفر در سراسر جهان هر سال در این رویداد شرکت می‌کنند.
چرا آخرین شنبه ماه مارس روز ساعت زمین شد؟
انتخاب آخرین شنبه ماه مارس به دلایل علمی و عملی انجام شده است؛ این زمان از سال به طول معمول در حوالی اعتدال بهاری و پاییزی است که نور روز و شب برابر است و این موضوع امکان مشارکت کشورهای نیم‌کره شمالی و جنوبی را به صورت یکسان فراهم می‌کند، همچنین این زمان از سال به گونه‌ای تعیین شده که افراد بیشتری در سراسر جهان بتوانند در این رویداد شرکت کنند، بدون اینکه شرایط آب‌وهوایی نامطلوب مانعی برای آن‌ها باشد.
اهداف روز ساعت زمین؛ از آگاهی‌بخشی تا ایجاد اتحاد جهانی
آگاهی‌بخشی درباره تغییرات اقلیمی: یکی از اهداف اصلی روز ساعت زمین، افزایش آگاهی عمومی درباره خطرات تغییرات اقلیمی است که این تغییرات شامل گرم شدن کره زمین، افزایش سطح آب دریاها، ذوب یخ‌های قطبی، کاهش تنوع زیستی و تشدید حوادث طبیعی می‌شود.
تغییرات اقلیمی به دلیل افزایش غلظت گازهای گلخانه‌ای مانند دی‌اکسید کربن و متان ایجاد می‌شود که ناشی از فعالیت‌های انسانی مانند سوختن سوخت‌های فسیلی و جنگل‌زدایی است.
روز ساعت زمین به افراد یادآوری می‌کند که رفتارهای روزمره آن‌ها می‌تواند تأثیر بزرگی بر محیط زیست داشته باشد و این رویداد فرصتی برای تأمل درباره نقش انسان‌ها در ایجاد تغییرات اقلیمی و یافتن راه‌حل‌هایی برای کاهش اثرات آن است.
کاهش مصرف انرژی و افزایش بهره‌وری: یکی از مهم‌ترین اهداف روز ساعت زمین، کاهش مصرف انرژی به عنوان راهی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و محافظت از منابع طبیعی است و خاموش کردن چراغ‌ها در این روز اقدامی نمادین برای یادآوری اهمیت صرفه‌جویی در مصرف انرژی و بهبود بهره‌وری انرژی است.
انرژی‌هایی که از سوخت‌های فسیلی مانند نفت و زغال‌سنگ تأمین می‌شود، یکی از اصلی‌ترین منابع تولید گازهای گلخانه‌ای است و استفاده کمتر از این منابع می‌تواند تأثیرات مثبتی بر محیط زیست داشته باشد؛ علاوه بر این، روز ساعت زمین به افراد یادآوری می‌کند که استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی می‌تواند راه‌حلی پایدار برای تأمین انرژی باشد.
ایجاد اتحاد جهانی برای رفع بحران‌های زیست‌محیطی: بحران‌های زیست‌محیطی مشکلاتی جهانی است که نیاز به همکاری بین‌المللی دارد و روز ساعت زمین نشان می‌دهد که چگونه افراد و کشورها می‌توانند با همکاری یکدیگر، تأثیرات مثبتی بر محیط زیست داشته باشند.
تشویق به انجام اقدامات پایدار: خاموش کردن چراغ‌ها در روز ساعت زمین تنها یک اقدام نمادین است و این روز همچنین به مردم الهام می‌دهد که اقدامات پایدار دیگری را در زندگی خود انجام دهند که این اقدامات می‌تواند شامل کاشت درخت، کاهش استفاده از پلاستیک، پاک‌سازی مناطق آلوده و تغییر سبک زندگی به روش‌های کم‌مصرف‌تر باشد.
کدام کشورها در رویداد ساعت زمین شرکت می‌کنند؟
روز ساعت زمین در بیش از ۱۹۰ کشور جهان برگزار می‌شود و از جمله کشورهایی که در این رویداد شرکت می‌کنند می‌توان به ایران، آمریکا، کانادا، استرالیا، چین، هند، ژاپن، فرانسه و آلمان اشاره کرد و چراغ‌های مکان‌های مشهور جهان مانند برج ایفل در فرانسه، خانه اپرای سیدنی در استرالیا، برج خلیفه در دبی و میدان آزادی تهران، در این روز خاموش می‌شود.
روز ساعت زمین تأثیرات نمادین و عملی گسترده‌ای دارد و این رویداد به مردم یادآوری می‌کند که تغییرات کوچک در سبک زندگی می‌تواند تأثیرات بزرگی بر حفاظت از محیط زیست داشته باشد، همچنین این حرکت نمادین توانسته است آگاهی عمومی را افزایش دهد و مشارکت افراد، سازمان‌ها و دولت‌ها را در پروژه‌های زیست‌محیطی تقویت کند.
چالش‌های پیش‌روی رویداد ساعت زمین در جهان
هرچند روز ساعت زمین موفقیت‌های زیادی داشته است، اما با چالش‌هایی نیز روبه‌رو است، یکی از این چالش‌ها این است که برخی افراد این حرکت را تنها به عنوان یک اقدام نمادین می‌بینند و اثرات عملی آن را جدی نمی‌گیرند و کاهش سطح آگاهی عمومی در بعضی مناطق ممکن است باعث کاهش مشارکت در این رویداد شود و برای مقابله با این چالش‌ها، سازمان‌ها و دولت‌ها باید تلاش کنند تا برنامه‌های آموزشی و انگیزشی بیشتری را اجرا کنند.
